Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Papierosy, wino i seks. Seks, wino i papierosy.

Te trzy słowa idealnie oddają i cechują twórczość Pauliny Cedlerskiej, która to w moich oczach jawi się, jako ambasadorka Warmii i Mazur. To właśnie tam pisarka osadza akcje swoich powieści.

Papierosy. Ich dym szczypie w oczy. Drapie w gardło. Podobne odczucia towarzyszą na co dzień bohaterom książek Pauliny Cedlerskiej. Autorka nie szczędzi wykreowanych przez siebie postaci. Ich żywota, niczym czarne, smoliste substancje, oblepiają ból, cierpienie i problemy. Mimo iż Puste miejsce zabiera nas w podróż z perspektywy różnych bohaterów, każde z nich czuje w ustach gorycz smutku.

Wino. Bez względu na to, czy gorzkie i wytrawne, czy też słodkie, wprawia nas w stan upojenia. Podobnie jest z literaturą tworzoną przez Paulinę. Wino potrafi zrelaksować, ale i podnieść ciśnienie. Potrafi także uzależnić. Podobnie jest z książkami Cedlerskiej.

Seks. To jedna z najprzyjemniejszych rzeczy, jaka istnieje na tym świecie. Tuż obok czytania książek. Wspomniany dziś tytuł, dzieje Jaśminy, czy też Karoliny, również dostarczają czytelnikowi emocji i przyjemności. Przy okazji okraszając je nutą subtelnego erotyzmu. Czy potrzebna jest lepsza rekomendacja?

„Puszcza daje i zabiera”. Jeśli nie wystarczą Wam powyższe argumenty, dajcie się porwać mrocznej puszczy. Niech jej tajemniczy zew porwie Wasze czytelnicze dusze.

„Na pewno bym niczego nie żałował […] bo każda z chwil z przeszłości zaprowadziła mnie do tego momentu”. Ja zdecydowanie nie żałuję, że sięgnąłem po ten tytuł.

Paulina, dziękuję za książkę. Za to, że znowu mogłem towarzyszyć sponiewieranym przez Ciebie, ale przy tym bardzo silnym bohaterkom. Dziękuję też za dedykację i do zobaczenia przed obiektywem kamery.

Papierosy, wino i seks. Seks, wino i papierosy.

Te trzy słowa idealnie oddają i cechują twórczość Pauliny Cedlerskiej, która to w moich oczach jawi się, jako ambasadorka Warmii i Mazur. To właśnie tam pisarka osadza akcje swoich powieści.

Papierosy. Ich dym szczypie w oczy. Drapie w gard...

Rozwiń

Zwiń

”... świat jest beznadziejny, a ludzie to już całkiem. Jestem samotnym wilkiem i nikt mnie nie rozumie”.

Mimo iż powyższy cytat jest tylko ironią dotyczącą jednego z bohaterów, czasem jestem w stanie odnaleźć w nim odzwierciedlenie rzeczywistości. Kiedy do takich chwil dochodzi – najlepiej sięgnąć po którąś z książek Pauliny Świst. To idealna dawka rozrywki i humoru, podszyta nutą erotyzmu. „Masz łeb i ch*j to kombinuj”.

Czytałem już wszystkie książki Pauliny, i owszem, w pewnym momencie czułem, że format się wyczerpuje, że z tomu na tom dostaję zbyt podobny kontent. Mimo że przecież za stylem Świst wręcz przepadałem. Tymczasem Oblitus jest dowodem na to, że... można. Można się jeszcze zmieniać, rozwijać i nadal ciekawić czytelników, pozostając przy swoim charakterystycznym stylu.

Tak jak i w poprzednich częściach tej serii, w powyższym tytule również dominował wątek kryminalny. Ku mojej uciesze więcej tu jednak scen erotycznych, niż poprzednio. Choć warto dodać, że więcej wcale nie musi znaczyć dużo. W każdym razie to zamknięcie (?) trylogii, więc trzeba było rozwiązać wątek pewnego trójkąta.

A propos, sprawdźmy Waszą wiedzę matematyczną. Wiecie jaki jest wzór na podstawę trójkąta? Żeby nie krzyżować pewnej części ciała z kolegą.

Paulina, znów czytałem Cię ekspresowo i przyjemnie. Muszę też oddać wyrazy szacunku za cytat z dissu Płomienia na Tedego. Och, poruszyłaś tym cytatem nostalgiczną stronę mej duszy.

„Słowa mają niestety te magiczną moc, że raz wypowiedziane, zostają już w atmosferze. Nabierają ciała i nie można już udawać, że nie padły i ich nie ma”. Zważajcie na słowa moi drodzy. Ja tymczasem, z pełną ich świadomością i odpowiedzialnością, polecam Wam „Oblitus”.

@wydawnictwomuza dzięki za kolejną współpracę. A dla chętnych polecam też wersję do posłuchania w @audioteka.

”... świat jest beznadziejny, a ludzie to już całkiem. Jestem samotnym wilkiem i nikt mnie nie rozumie”.

Mimo iż powyższy cytat jest tylko ironią dotyczącą jednego z bohaterów, czasem jestem w stanie odnaleźć w nim odzwierciedlenie rzeczywistości. Kiedy do takich chwil dochodzi – najlepie...

Rozwiń

Zwiń

”Nie zasłużyła na życie. Nikt, kto je odbiera, na nie nie zasługuje”.

98% Klary to brutalna historia, nie dla czytelników o słabych nerwach. Z mojej perspektywy nie dostrzegam w tym jednak przekroczenia granicy dobrego smaku. Mimo mojej wrażliwej duszy, lubię czasem sięgnąć po tego typu mocniejszą lekturę. Szczególnie, kiedy refleksji poddaje się moralność.

Problemem była jednak wiarygodność tej historii, która bądź co bądź jest dla mnie istotnym elementem w literaturze i szeroko pojętej sztuce. I choć autorka stara się bronić swojego dzieła niczym lwica, sugerując, że każde wydarzenie jest w stanie obronić „z naukowego punktu widzenia”, to zdecydowanie wolę bardziej realistyczne historie i... mam do tego prawo, tak samo, jak do lubienia (bądź też nie) na przykład zupy pomidorowej🍅😉 Przeczytałem w życiu setki książek, chodzę po tym świecie już „kilka ładnych” lat i jestem w stanie mniej więcej określić, co jest wiarygodne, a co nie.

Mimo iż powyższa historia czasem raziła mnie swoją sensacyjnością, muszę docenić warsztat autorki. Bynajmniej nie jest to żadna kurtuazja. Już od pierwszych stron byłem pod wrażeniem tego, w jak ciekawy i profesjonalny sposób Kamila potrafi konstruować zdania. Jestem pełen uznania i chętnie przeczytałbym spod pióra autorki książkę, która byłaby napisana w nieco innym gatunku literackim.

Powyższy tytuł zaskoczył mnie gloryfikacją zawodu programisty. Odczuwam tu jakieś prywatne sympatie autorki. Z bólem serca muszę także stwierdzić, że było mi tu mało Gdańska w Gdańsku. Niestety topografia miasta została oddana w bardzo skromny sposób.

Podsumowując, nie jest to historia, która skradła moje serce, choćby niczym inne sensacyjne dzieje, niejakiego Jamesa Bonda, ale oceniam 98% Klary po prostu, jako dobrą książkę. Doceniam to, w jaki sposób pisze autorka i muszę przyznać, iż jestem ciekaw dalszych losów Klary, Maksa i Dominika.

Kamila, dziękuję za książki i rozmowę na żywo na ich temat 😉

”Nie zasłużyła na życie. Nikt, kto je odbiera, na nie nie zasługuje”.

98% Klary to brutalna historia, nie dla czytelników o słabych nerwach. Z mojej perspektywy nie dostrzegam w tym jednak przekroczenia granicy dobrego smaku. Mimo mojej wrażliwej duszy, lubię czasem sięgnąć po tego typu m...

Rozwiń

Zwiń